Hayatta kalan en eski müzik kompozisyonu olan Seikilos Epitaph’ın bestesinden ilham alan performansın yolculuğu Şubat 2021'e dayanıyor. Performans fikri Ekin Bernay’ın bir hakikat duygusu arayışında “dünyadaki tüm deneyimlerimin yaratıldığı gerçekliğimin ekseni, nöronların yaşam denen simülasyonun her anına komuta etmek için anlamlı sinyaller ilettiği yer” olarak tanımladığı omurgasına odaklanmasıyla ortaya çıkıyor.

Gökleri omuzlarında taşımaya mahkûm edilen Titan efsanesi Atlas, aynı zamanda kafatasımızı omurgamıza bağlayan C1 isimli omura adını veriyor. Bernay bu kemiğin dünyadaki insan deneyiminin bir yansıması olduğuna inanıyor. Orman bilgeliği ve tasavvuftan fikirler ödünç alarak daha derine inen sanatçı, performansı dört bölüm olarak ele alıyor: “Doğuyorum, yolda yürüyorum, sonsuz huzuruma ulaşıyorum ve bedenimin sınırlarını aşıyorum”.

İnsanlar olarak taşıdığımız ağırlığa hem fiziksel hem de duygusal perspektiften bakan sanatçı, kendi özüne yaklaşmak umuduyla insan vücudunu yapı-bozuma uğratıyor. “Dünyaya kendi gerçeklik deneyimimden daha fazla ne sunabilirim?” sorusundan hareketle performansın adımlarını atıyor.