İç mekânı tanımlayıcı bir öğe olarak kullanmayı yeğleyen sanatçılar çoğu kez tipik eşya ve aksesuvarları bir araya toplayarak konularına uygun meyhane, demirci atölyesi ya da ev içi gibi mekânlar oluşturuyorlardı. 17. yüzyıl Felemenk ressamları bu tür iç mekânlarda uzmanlaşmıştı. İç mekânın kemer, kapı, pencere gibi mimari öğelerle oluşturulması ise, işlenen konuya dramatik bir özellik katıyordu. Raffaello ve Leonardo da Vinci gibi İtalyan Rönesans ressamları bu yöntemi çok kullandılar. Başta Rembrandt olmak üzere bazı 17. yüzyıl Felemenk ressamlarıyla 18. yüzyılda J.-B.-S. Chardin, 19. yüzyılda da bazı Alman romantikleri iç mekândan, belli bir duyguyu ya da atmosferi yansıtmak amacıyla yararlandılar.