"Tetila ile Nemne" küçük bir kızla yaşı ondan biraz daha büyücek bir kedinin öyküsü. Nemne'cik daha kendi ismini bile doğru telaffuz edemeyecek kadar küçük, henüz iki buçuk yaşında. Tekila, pardon Nemne'nin deyişiyle Tetila dememiz gerekirdi, diğer tüm kediler gibi nev-i şahsına münhasır bir yaramaz. Nemne'den biraz daha büyük dediğime bakmayın, Tetila tam dört yaşında, yani insan yaşıyla neredeyse 30'unda...

 

"Tetila ile Nemne", Sevin Okyay'ın Can Çocuk Yayınları'ndan çıkan ikinci kitabı. İlk kitabı "İlk Romanım"da, “Babam hediye defter getirdi, her gün biraz yazdım, roman oldu. İlk romanım. Adım Sevin,” demişti. Bu kez ise yeğeni ve kedisinin hikayesini anlatıyor. On parmağında yirmi marifet Okyay'ın kendine has üslubu, sevecenliği ve muzipliğinden nasibini fazlasıyla almış "Tetila ile Nemne". Bir türlü yüz bulamadığı kedinin peşinden gitmek konusunda hiç de pes etmeyen küçük bir kız çocuğunun hikayesi bu. 

 

Kısa fakat bir o kadar doyurucu bir arkadaşlık hikayesi antlatıyor Sevin Okyay. Kitaptaki çizimlere ise değinmeden geçmemek gerek. Elif Deneç'in resimlediği kitapta, Tetila'nın şaşkın ile huysuz karışımı bakışları; Nemne'nin kafasının yanlarından fırlamış minik bukleleri, yalvaran kaşları öyle güzel ki... Kitabı okumanın yanında çizimleri takip etmek de ayrı keyif veriyor. 

Siyah-beyaz tüylü, yuvarlak yüzlü, yeşil gözlü, güzel Tetila kendini sevdirmekten, kucağa alınmaktan, sıkıştırılmaktan hiç hoşlanmıyor. Böyle anlarda ise koltuğun arkasına kaçmak, altına saklanmak gibi türlü taktikleri var. Nemne ise Tetila'yı sevmekten vazgeçmeye pek niyetli değil. “Gel ama Tetila, beni üzüyorsun, Tetila sevcem bias,” diye diye koşturuyor peşinden Tetila'nın. Beklediği karşılığı alamadığında ise kollarını arkasına kavuşturup, “Niççin bööle yapıyosun Tetila? Beni üzüyosun!” diye sitem ediyor. Tetila ile arkadaş olmayı, kafasına koymuş bir kere Nemne, kolay kolay da vazgeçecek gibi değil. Hoş Tetila'da da kedi inadı var. Kedi inadı deyip geçmemek lazım, adama pabucunu ters giydirir o inat. 

 

Nemne alışmış tabii her istediğini yaptırmaya, şımartılmaya, el üstünde tutulmaya. Tetila sözünü dinlemedikçe ona kendisini nasıl sevdireceğini şaşırıyor. Bakmayın böyle dediğime pek de düşünceli Nemne, “Sen tapıyı açamassın Tetila, senin elleyin yok” diye kapıyı açarken de Tetila'nın kalbini kırmak değil niyeti, ablalık ediyor işte. Ama Tetila kendini yine sevdirmiyor, yine sevdirmiyor! “Ama beni üzüyosun, Tetila!” diyor Nemne yine... Kolay değil elbette, Tetila ne bilsin Nemne'nin onu sevmek için böyle üzerine üzerine geldiğini. Ürküyor Tetila, o da haklı bir yerde. Öyle herkesin kucağına da gitmiyor ki zaten. Evin annesi ve ablasına alışık, ama Nemne küçük yeğen, hep evde değil. E haliyle Tetila'nın Nemne'ye ısınması da çabucak olacak iş değil. Hoş nasıl olacağı da belli olmaz ya, bir bakmışsınız umulmadık bir şey olmuş, anlamamışsınız bile....

 

Peki şimdi ne olacak? Nemne Tetila'nın sevgisini kazanabilecek mi? Yoksa Tetila inadından vazgeçmemeye “Gene geldi deli” diye bakmaya devam mı edecek? Kimin fendi kimi yenecek? Hikayenin sonunu söylemek olmaz elbette. En iyisi burada bırakmak o yüzden. 

 

Şu hayattaki en karmaşık şeylerden biri, bir hayvanın sevgisini kazanmak olsa gerek. Öyle kolay bir iş değil bu. Farklı bir dilden konuşabilmek gerekiyor. Tamamen saf, dolambaçsız bir dil, lazım. Onun ne hissettiğini anlayabilmek mühim. Eh kendi isteklerin de biraz törpülemesi önemli... Kitabı okurken Nemne'nin çırpınışına zaman zaman gülüyorsunuz, "Ah Nemne, öyle olur mu hiç Nemne?" diyorsunuz. Ama Nemne o kadar iyi niyetli ki kıyamıyorsunuz da. "Tetila vazgeç inadından artık, bak Nemne seni ne kadar seviyor," diye de geçiriyorsunuz içinizden. Sevin Okyay kitabında, küçük bir kız çocuğunun dünyasına bakarken; dostluğun kıymetini, Nemne ve Tetila arasındaki katıksız sevgiyi ve masumiyeti en içten şekilde anlatmış. Çocuklar kadar yetişkinlerin de okurken mutlu olacağı Tetila ile Nemne'nin dostluğu tatlı olduğu kadar açık sözlü de bir hikaye.