Yer yer günlük/izdüşüm tadında, yer yer kurmaca öykü formunda, aralara bol bol aforizma türüne yakın parçaların serpiştirildiği kitabın başrolünde metro insanları var. Bireyin ihtiyac¸ duyduğu “değişimin” durduğu yerde, bir metro yolculuğunda bile gerçekles¸ebileceğini söylüyor yazar. Yabancı yüzlerde kendimizi yakalamayı ve kendimize dahi itiraf etmekte zorlandığımız yalanlarından sıyırıldıkça gerçek benliğimizle tanışabileceğimizi anlatıp; acı ve haz, karanlık ve aydınlık gibi kavramların nasıl da birbirinin içinde var olduğunu da hatırlatıyor.

Fotoğrafçı Beril Gülcan’ın, Koç’un metninden ilhamla çektiği metro fotoğrafları, hikâyenin deneysel ruhunu tamamlarken, New York’un değişmeyen özgün ruhunu vurguluyor.