Şairin dilinden okuduğumu, onun gözünden görmeye çalıştım.
An oldu, bir dizenin peşinde, şiirin çok katmanlı dehlizlerine indirdi beni. İmgeler çağırdı, kavramlar peşinden koşturdu. Coğrafyalar dolaştırdı, şiirin belleğine götüren. İnsanı aradım. İnsandaki şiiri.
Şiirdeki düşünceyi. Düşüncedeki duyguyu. Tarihin, felsefenin, sanatın sonsuzluğunda, kendimce, tebeşir kokulu sınıflarımdan hayata akan sözlerdi bunlar. "Kendimce belleğimden kalemime"…
-Ali Ekber Ataş-