Şili sinemasının yaratıcı yönetmeni Pablo Larrain, aynı sezon içinde iki ayrıksı ve başarılı biyografiyi izleyici karşısına çıkardı: Türkiye’de 20 Ocak’ta gösterime giren ve Jacqueline Kennedy’e odaklanan “Jackie” ile bu hafta sinemalara konuk olan Şilili komünist şair Pablo Neruda’yı merkeze alan “Neruda”. İki filmin ortak noktası, alışıldık biyografi kalıplarına sırtlarını çeviren; odaklandıkları kişiliklerin ikilemlerini, gizemlerini gösteren, cevaplar vermekten ziyade soru soran filmler olmaları.

 

“Neruda”, komünist parti milletvekili şair Pablo Neruda’nın 1940’larda kaçak durumuna düştüğü dönemde geçiyor. Neruda’nın peşinde onu yakalamayı siyasi görüşleri nedeniyle görevi aşan bir saplantıyla isteyen müfettiş Oscar Peluchonneau var. Filmin kurduğu dünya, Neruda’nın politik kimliği, o dönem Şili’sinin atmosferi ve şairin etrafındaki yıldız konumuyla, soğuk bir görev adamının adanmışlığını karşı karşıya getiriyor. Filmdeki kaçma kovalama devam ettikçe, bir yazar biyografisine uygun olarak gerçek ve kurmaca arasındaki sınır kaybolmaya başlıyor.

 

Larrain, “Neruda”da hayat kesitlerine yer vermek, gerçek olayları takip etmek gibi mevzuları rafa kaldırıyor. Amacı, Pablo Neruda’nın ruhunu entelektüel ve yaratıcı bir yaklaşımla yakalamak. Film, Larrain’in bu amacının hiç aksamadan işlediği, izleyiciye de entelektüel alan açan bir bulmaca. Larrain’in bu sezon gördüğümüz iki biyografi filmi arasında “Jackie”ye kıyasla “Neruda”nın sinema dili ve senaryo oyunları açısından daha yaratıcı bir film olduğu söylenebilir. Sonuçta edebiyatçı olarak ve politik açıdan gücünü hiç kaybetmemiş bir kişilik olan Pablo Neruda, artık kendisine yakışan bir biyografinin de sahibi.