NİL KURAL

 

Geçtiğimiz hafta 87. Akademi Ödülleri’nden En İyi Film, En İyi Yönetmen, En İyi Orijinal Senaryo ve En İyi Görüntü Yönetmeni dallarında dört Oscar’la dönen “Birdman”, hem sektörün hem izleyicinin ilgisini birleştirebilen, güçlü bir sinema deneyimi.

 

Yılın en iyilerinden

 

Birdman adlı bir süper kahramanı canlandırmayı bıraktıktan sonra unutulmuş aktör Riggan, Raymond Carver uyarlaması bir tiyatro oyunuyla saygınlık kazanmanın peşindedir. Bu Broadway oyununun açılışından önceki günde başlayan filmde Riggan, alter egosu Birdman’le konuşur; sevgilisi, eski karısı ve eski bağımlı kızı ile muhabbet eder. Provalar telaşla devam ederken, Riggan’ın endişeleri artmaktadır.

 

İzleyiciyi Riggan’ın gerçek ve hayal arasındaki dünyasına tek plan görünümlü yapısıyla davet eden film, elbette başarılı olma, saygınlık kazanma gibi temalar üzerinden sinema sektörünün endişelerine tercüman olduğu için Akademi üyelerinin kalbini fethetti. Ama “Birdman”in kara mizahından etkilenip Riggan’ın peşinden sürüklenmek için sektörün sorunlarından muzdarip olmanıza gerek yok: Alejandro Gonzalez Inarritu, Michael Keaton’ın zamanında Batman’i canlandırması gibi sinema kültürü referanslarını arkasına alıp sinefilleri mest edecek yaratıcı ve şaşırtıcı bir filme imza atıyor.

 

Keaton’ın sinemaya dönüş performansının gücü ve görüntü yönetmeni Emmanuel Lubezski’nin ustalığı da şapka çıkarılmayı hak ediyor. Parçalı hikayelerde ısrarıyla kariyeri çok durağan bir seyir alan Inarritu’nun “Birdman”le attığı radikal adım, sinemaseverlere yılın en iyilerinden birini armağan etti, buna şüphe yok.