Karaoğlu'nun öyküleri, bir ruh muhasebesinin notları. Geçmişten bu- güne, anıların izleğinde, çeşitli kentlerde hep içe tutulmuş bir ışıldak. İçinde bireysel ve toplumsal hüzün bir arada. Bir açlık grevini anlatan öykü, gerçekten bir kuşağın hatta her kuşağın bir noktalama durağı.

Çocukluk, ilk gençlik saptamalarını bulamayınca bir hüzün travması yaşıyor. "İçimdeki yarayı giyiniyorum," diyor. Öykü başlarındaki alıntılar, sevdiği şairlerin de öyküye bizi hazırlayan dizeleri, onun edebiyatı algılayış yolunu yeterince açıklıyor. Zaman üzerine çok düşünüyor ve birden, "kedere belendi zaman," diyor.